ECUADORRRRR

Hallo lieve mensen,

Allereerst mijn oprechte excuses voor het verdwenen-van-de-aardbol-zijnde de
afgelopen paar weken. Ik weet hoe graag jullie allemaal willen weten hoe het
is op het continent van de Maya´s, Azteken en Inca´s.

Na het plaatsen van mijn vorige blog, heb ik nog een leuke tijd in Cusco
gehad met mijn vrienden daar. Gelachen, gehuild, gegeten,gedronken en
natuurlijk weer veel gedanst. Op 8 april was het voor mij dan (op het nippertje) zo ver: ik zou de Machu Picchu gaan bezoeken!!!! Ik denk niet dat iedereen het weet, maar de Machu Picchu was 2 maanden lang gesloten geweest ivm enorm heftige regenval die de weg ernaartoe onbegaanbaar maakte. Ik zat hem dus heel erg te knijpen of ik nog wel naar deze droomplaats kon gaan. Je kan op 2 manieren naar MP (even voor het gemak van de typvaardigheden van joella): met de trein of lopend. De laatste optie is genaamd de inca trail en duurt 2, 3 of 4 dagen (als ik het me goed herinner). Aangezien ik nog maar enkele dagen in cusco had en ik me ook nog niet geweldig voelde, wilde ik graag met de trein. Met wat hulp van een vriend had ik gelukkig de vorige dag nog een kaartje weten te bemachtigen voor de trein ernaartoe. Ik was dus dolgelukkig, had een big smile op mn gezicht en ging iedereen op straat knuffelen. Oke-... dat laatste gedeelte is overdreven, maar ik was wel erg blij.
Voor de mensen die NIET weten wat Machu Picchu is: ten eerste: schaam je!!! ten tweede: ga naar wikipedia of google en zoek zoek zoek!!! ten derde: als je dan nog niet begrijpt waarom het zo bijzonder is... moet je toch echt een keer zelf naar Peru komen en het bezoeken.
Entonces, smorgens vroeg mijn nest uit om vervolgens met een busje door de Heilige Vallei naar een plaatsje dicht bij Ollantaytambo te rijden. Het is altijd een genot om de Heilige Vallei te zien, helemaal bij zonsopgang. Bij het treinstation was ik inmiddels op een groep Amerikaanse middelbare vrouwen gestuit met wie ik een zeer aangenaam praatje heb gemaakt. Wat vonden ze het allemaal bijzonder dat ik in mijn eentje deze reis ondernam en we hebben ook gepraat over het feit dat Amerikanen af en toe oogkleppen op hebben wat betreft andere culturen. Ze deelden dezelfde mening gelukkig (anders had ik misschien een horde gillende Amerikaanse vrouwen achter me aan gehad.).
Ongeveer 1 uur op de trein gewacht, maar dat was geen kwelling want er waren genoeg interessante mensen te bekijken tijdens het wachten. De 1 nog bijzonderder dan de ander. Ook leuk om te zien dat mensen van verschillende nationaliteiten ook zo verschillend in gedrag zijn. Als je om je heen keek en de mensen zag lopen, kon je vrijwel meteen de Amerikanen eruit pikken, daarna waren de japaners en enig onderscheid in Europese nationaliteiten was ook nog wel te zien. Kwart voor 11, de trein maakte geluid en de horde mensen kwam op gang. Na de lange rij voor de wagons kwam je dan uiteindelijk in een super mooie trein. Relaxte stoelen en het dak was half met ramen, waardoor je de lucht en de bergen mooi kon zien. Prachtig uitzicht natuurlijk tijdens de reis, maar ik schrok ook een beetje. Want het was heel duidelijk wat de regenval had aangericht en hoe het effect had gehad op de rails. Ik geloof dat ik ook enkele foto´s voor jullie in het verschiet heb waarbij je stukken rails in de rivier zit liggen. We reden dan ook ERRUG dicht bij de afgrond.
Langzaam voelde ik het in mijn lijf... MP kwam steeds dichterbij. Ik zag de bergen steeds hoger en hoger worden. De bomen steeds dichter op elkaar gaan staan en het uitzicht werd mooier en mooier. En toen ook nog eens een mannelijke stem begon: " dames en heren... eindelijk is het dan zover. U staat op het punt om de Machu Picchu te gaan bezichtigen, een waanzinnige en bijzondere plek op aarde..<...>"...met spannende muziek op de achtergrond... nou toen had je me hoor.. ik wist het zeker: ik was beland in Jurasic Park. De spanning werd heerlijk dramatish opgebouwd.
Aangekomen bij het treinstation bleek dat we echter nog een half uur in de bus moesten zitten voordat we dan daadwerkelijk bij MP zouden aankomen... tja.. Dus ik ben mijn gids gaan zoeken en even later zat ik in de bus naar boven. Alles wat je trouwens op het nieuws zag over de rivier die vlak langs het dorpje gaat en huizen heeft weggevaagd.. is waar helaas. Het was PRECIES zoals ze lieten zien destijds. Maar goed,..., de bus was inmiddels de hoek om en je kon al enkele gebouwen zien. Jeeuutje wat werd ik enthousiast! Jammer dat er niemand was om mijn enthousiastme mee te delen wat vrienden betreft. Dus ben ik maar contact met een engels/zweeds stelletje gaan zoeken. UIteindelijk bleek dat zij ook in dezelfde groep zaten voor de gids. Niet veel later stopte de bus en stapten we uit. Ik keek om me heen en wie zag ik zitten bij een restuarantje? Elise, een amerikaans meisje dat op dezelfde school zat en ook bij hetzelfde vrijwilligersproject werkte. Even hoi gezegd en vervolgens via een klein paadje met mijn groep naar de verborgen stad van de inca´s gelopen. Weer een wauw moment (heb ik erg veel beleefd deze dag). Vervolgens met onze engelstalige (slecht sprekende) gids naar boven gelopen/klommen, waar we een super uitzichtpunt hadden. Inmiddels nog meer vrienden gemaakt. Deze keer met 2 Zweedse stelletjes van middelbare leeftijd. Dat ik mijn geweldige Zweedse afritsbroek aanhad was niet de enige reden dat ze met me wilde praten gelukkig. En zo had ik ook mooi meteen enkele fotografen tot mijn beschikking (whahaha), want wilde wel enkele foto´s van mijzelf met MP natuurlijk!!! (heb er uiteindelijk nog niet heel veel, dus wees niet teleurgesteld). Weer kreeg ik veel respect voor het feit dat ik als 19 jarige in mijn eentje aan het reizen was.
De rest van de 3 uur hebben we door MP gelopen met af en toe wat uitleg over het een of het ander door de gids. Ik was overweldigd door MP dat ik niet altijd even goed oplette. Het feit dat hij ook geen geweldig engels sprak had er ook mee te maken. Na 10 minuten zag ik opeens een gigantishe vogel boven me hoofd. CONDOR!!! CONDOR!!! riep ik, waarna vervolgens alle mensen hun aandacht ook op het dier begonnen te richten. "are you sure its a condor?" "yeah!".. okee dat bleekdus niet zo te zijn hoorde ik achteraf. Het was een eagle (arend?)... Maakt niet uit!!! Het was even spectaculair en ik had nog geen eagle gezien deze reis. Condor? pfff... been there, done that, got the T-shirt.. Dus nu kon ik een eagle aan mijn lijstje toevoegen. Ik heb ook geprobeert om een foto te maken van MP met de eagle erboven, weet niet of dit gelukt is.
Korte tijd, maar (hopelijk) vele foto´s later was het weer zover om terug te keren naar de bus. Naar beneden en daar 3 uur wachten op de trein. Dus ben maar in een restuarant gaan zitten en heb me volgevreten. Want wat moet je anders met je tijd doen? Het was al donker en al de kenissen die ik deze dag had leren kennen was ik uit het oog verloren, dus relaxen en eten in een restuarantje was voor mij de enige optie. Nadat ik 2 uur had doorgebracht in dit restaurant werd me de rekening gepresenteerd met de hint "zout op"! Dus heb betaald en ben vervolgens nog op souvernir jacht gegaan. Het was al laat in de avond dus vrijwel alles was dicht. De trein weer terug naar Ollantaytambo en vanaf daar weer terug met een busje naar cusco. Het was 1 uur snachts eer ik weer terug was in mijn geliefde stadje. Snel omgekleed en richting de disco´s gegaan, omdat ik afscheid moest nemen van 2 goede vriendinnen. Was weer naar om afscheid te moeten nemen... maar ja dat hoort erbij en we zullen elkaar in Nederland zeker nog zien.

Vrijdag en zaterdag heb ik nog genoten van mijn tijd en op de vroege zondagochtend (11 april) ben ik in het vliegtuig gestapt richting Quito, de hoodstad van Ecuador. In Lima nog een tussenstop gehad, waar ik met een engelse (?) jongen het meest fantastische kaartspel ter wereld heb gespeeld. (Piwa weet welke ik bedoel :P). In Lima was ik ook de Amerikaanse dames weer tegengekomen. Het leek wel voorbestemd. Toen ik vertelde dat ik een beetje treurig was dat ik cusco had verlaten en dat ik weer op mezelf was, zeiden ze allemaal " o kindje toch, als je wilt uithuilen dan mag dat bij ons hoor. Wij zijn je nieuwe moeders!" (sorry mam). Maar was erg grappig en lief dat ze dat zeiden. Met 1 van de dames, Kate, kon ik het ook erg goed vinden en heb ik ook lange tijd mee gepraat. Toen ik een beetje laat bij de gate aankwam zei ze ook dat ze zich al zorgen begon te maken! Liefff.
Ik was beland in het tweede land van mijn reis, ik ging een tweede avontuur tegemoet. Mijn hostbroer was me komen ophalen en we konden het meteen goed vinden. Gelukkig sprak hij ook zeer goed engels, dus dat hielp wel. Maar mijn eerste indruk van Quito was echter een beetje teleurstellend. De stad is gigantish, erg grijs en met heeeel veel mensen (1,8 miljoen). De mensen (behalve mijn hostfamily) waren het ook nog niet helemaal voor me. Ik moest de eerste 2 dagen echt even omschakelen en wennen aan de stad, het land, de mensen. Mijn familie was echter geweldig! Super lieve moeder die alles voor me wilde doen, twee broers (tweeling) van 29, vader was niet geweldig maar dat vergeten we even, en het huis waar ik in verbleef was op de 7e verdieping en gigantish. Erg goed uitzicht dus!!!
Die week weer spaans gehad op school, waarbij ik echt veel heb geleerd van een fantastishe lerares. Ik vergeet haar naam alleen elke keer xD Maar we konden het goed vinden en dus eigenlijk veel gepraat over van alles en nog wat (in het spaans natuurlijk). Zeer goed voor mijn spaans geweest. Heb ook vriendschap gesloten met een Amerikaans meisje dat half Columbiaans (?) was. Met haar heb ik beetje in de stad rondgehangen, naar "the middle of the world" gegaan, crepes gegeten en naar een hoge berg gegaan waar het uitizicht verrot was omdat het zeer bewolkt was. Ik was zelfs zo ambiteus om die week 2 boeken te kopen, waarvan er 1 in het spaans is. Mijn doel is om het voordat ik naar nederland ga half uit te hebben gelezen en ook te hebben gesnapt. Ben er nog niet in begonnen... ghegheghe... T is trouwens van Paolo Coelho (?), Maktub. Ik wil het wel heel graag lezen, maar ben nu ook bezig in een boek over de Galapagos eilanden dus heb er nog geen tijd voor.

Na de week in Quito ben ik vertrokken naar een dorpje genaamd Mindo. Het is klein en iedereen kent elkaar. Het was even een lichte cultuurschok voor mij, omdat ik heel wat anders verwachtte. Ik verwachtte dat ik in de jungle terecht zou komen om daar met ecotoerisme te gaan werken, maar dit was niet de jungle en mijn vrijwilligerswerk was anders dan verwacht. Ik werk op een koffieplantage waar ik de hele ochtend het volgende doe: aarde in plastic zakje, gaatje maken met stokje, plantje erin, aarde aandrukken. En dit werk doe ik van 8 uur sochtends tot 12 uur smiddags. Het is opzich heel relaxed werk, alles "tranquilo" en beetje wroeten in de aarde (wat ik ook leuk vind om te doen in nederland in mijn tuintje), maar was dus wel een beetje teleurgesteld in het begin. Inmiddels doe ik dit werk al 3 weken en doe ik af en toe ook wat anders. Vorige week vrijdag heb ik het "huis" op het project samen met mijn "nicht" geschilderd, vandaag ben ik fruit wezen zoeken waar we jam van gaan maken en heb ik samen met een collega een waterbuis gerepareerd. Ook brand ik de koffiebonen en maal deze vervolgens. Every now and then. De koffieplantage heeft ook een keer een prijs gewonnen omdat ze de beste koffie van Ecuador schenen te hebben.
En ja.. ik drink nu erg veel koffie :P Voorheen vond ik het niet zo bijzonder en lekker, maar hier is het toch wel bijzonder en lekker.

Het huis waar ik in leef is ook erg basic. Dat was ook wel wennen in het begin. Ook kennen ze de woorden HYGIENE en PRIVACY niet echt heb ik het idee. De kat sliep ook in het begin elke nacht op mijn voeten op mijn bed. Ik en katten hebben het nooit goed kunnen vinden met elkaar en ik houd er ook niet van als de haren op mijn kleren zitten. Dus na veel geschop en gegooi met de kat, heeft hij het eindelijk begrepen. Nu slaapt hij op mijn rugzak. .. het is een verbetering. De douche is ijs en ijs koud trouwens. Heb daar op zich geen problemen mee, maar die grote vlinders en muggen in de douche vind ik wel iets minder! Sta je daar in je nakie, wordt je helemaal lek geprikt terwijl de ogen van de vlinders je aankijken...

Met mijn familie hier kan ik het ook heel goed vinden. Ik snap hun spaans niet altijd, maar dat maakt niet uit want er zijn meer talen dan die met woorden. Ben ook al vershcillende dingen met ze gaan doen: naar een cumbia concert, vliegen door en boven de bomen hangend aan een kabel, met autobanden in een wilderivier naar beneden en hopen dat je broer weet wat ie doet, empanadas gemaakt bij kaarslicht en nog veel meer. O en ik geef ook heel af en toe wat engelse les aan de mensen hier. Enkele kenissen/familieleden willen erg graag engels leren, dus heb ik ook wat om handen :p
In het weekend zijn hier wel wat meer toeristen te vinden, maar over het algemeen is het erg rustig in het dorpje.

Ik kan me even niks anders bedenken... O over 1 week zit dit avontuur er al weer op en ga ik proberen om naar de jungle te gaan. Op 31 mei (ecuadoriaanse datum) vertrek ik naar huis, waar ik op 1 juni in Amsterdam zal aankomen. Nog eventjes dus!!! whaaaah!!! Veel te weinig tijd op eens om nog veel dingen te doen.. Zal Zuid amerika zeker missen.

Kusjes en klamme knuffels