TODO VRIJWILLIGERSWERK

Nieuwe week, nieuwe avonturen en dus weer een nieuwe blog vanuit Peru, Cusco.

Hallo iedereen!

Voorgaande blogs had ik al een beetje verteld over mijn vrijwilligerswerk, maar sommige mensen waren toch niet geheel tevreden over de hoeveelheid. Vandaar dat ik deze keer een blog zal schrijven geheel in het teken van mijn vrijwilligerswerk. Dit zorgt er wel voor dat ik als ik thuis ben in Nederland ik natuurlijk helemaal NIETS meer te vertellen heb over vrijwilligerswerk. Eigen schuld dikke bult. :P

Na een maand spaans te hebben geleerd, was het in maart tijd om aan mijn vrijwilligerswerk te beginnen. Daar ging ik dan. Met twee van mijn vriendinnen en mijn gebrekkige spaans op weg naar ons schooltje. De eerste dag werden we door een kennis van school begeleid. Waar moet je de bus nemen? Waarheen? Kosten? Hoe te lopen richting het schooltje? E.d.
De bus is altijd een leuk begin van de dag geweest. Je weet namelijk nooit of je het geluk, of het ongeluk, hebt dat je in een overvol busje terecht komt. De bussen hier zijn ongeveer even groot als die oude volkswagen busjes, ingebouwd met stoeltjes of bankjes. De stoelen zijn vaak door de peruanen bezet, waardoor de grote lange slungelige Nederlanders met blond haar moeten staan. Dit zorgt er meestal voor dat wij de peruanen entertainen. Hebben zij ook weer hun lol gehad, wanneer wij tegen het plafond aan gedrukt staan in de lastigste houdingen ever. Als de bus dan ook nog eens onverwachts remt is het helemaal lachen. De bus kost 0.60 soles, dus ongeveer 15 cent in euro´s. Ik zal ook nooit de zinnetjes vergeten die de peruanen schreeuwen met het in en uitstappen “Subie , subie, subie!!!! Bajo, bajo, bajo!!!! Nadie? Nadie?!”.

Nadat wij onze busreis weer hebben overleefd stappen we uit bij bushalte Coca Cola en daarna moeten we een klein heuveltje over richting de school. Wandelend komen we vaak ook al enkele kinderen tegen die richting de school rennen. “Profesora!!!! Profe!!!”
Het schooltje bevat 4 lokalen. Twee beneden en 2 boven. Beneden zit de peuter/kleuterklas, boven zit de 1e en 2e groep in 1 lokaal, daarnaast zit de 3e en 4e groep. Ik heb altijd les gegeven aan de 1e en 2e, dus in de leeftijd tussen 5 en 8 zo´n beetje. De indeling is dus iets anders dan in Nederland.
Deze kinderen zijn allemaal HEEL erg arm en de meesten hebben ook grote problemen thuis met ouders die aan de drugs/drank ed zijn. Sommige worden ook geslagen heb ik het idee. Het geeft een goed gevoel dat jij ze kan helpen als het ware, al is het maar door ze een beetje positieve aandacht te geven. En aandacht is wat ze vragen… jeutje…. Ik had ongeveer 25 kinderen in mijn klasje dat ongeveer 5 bij 3 meter is. De ramen mochten niet open van de lerares, waardoor iedereen zo lekker gaat ruiken. Daarbij komt kijken dat sommige kinderen af en toe even een windje lieten, want ja dat moet ook gebeuren. Deze informatie was even nodig om het plaatje duidelijker te maken, excuses. Maar jullie snappen hem!!!

In elk lokaal is ere en lerares aanwezig en wij vrijwilligers zijn als het ware assistenten. Zij leggen de stof klasikaal uit. Omdat er zoveel drukke kindertjes op een kluitje zitten wil het klasikaal uitleggen ook niet altijd lukken. Mijn werk is om het ze dan persoonlijk allemaal uit te leggen. Een dag bestaat meestal uit 3 delen: 1e deel is dat de kinderen of taal of rekenen moeten overschrijven van het bord, 2e deel bestaat uit de pauze, 3e deel bestaat weer uit hetzelfde als deel 1 en oefenen. Vaak zingen we ook nog op het einde en soms bidden we ook.
In de eerste week heb ik naast les geven ook veel geknipt en geplakt. In het klaslokaal hangen overal letters die zinnen vormen (jawel) die de kinderen goede lessen van het leven moeten lerén ed. Deze letters heb ik allemaal uitgeknipt en vervolgens mete en standaard niettang op de muur geprikt. Dus nu hangen er mooie zinnen als “Ik heb respect voor god en mijn spullen”/ “Ik weet op mijn lichaam te passen” ed. OOk heb ik een heel mooie verjaardagstaart geschilderd met ballonnen eraan vast (ook weer heerlijk in de muur geniet).

Ik geloof dat ik dit al vaker heb gezegd, maar ik heb de kinderen ook heeeeeel veeeel geknuffeld. Het is gewoon zo leuk om ze te zien lachen als je ze geknuffeld heb! xD
Ik heb ook een paar favoriete kindertejs gehad (oooohwoooh mag niet! Maarja… gebeurd toch). Tomas: super slim en lief jongetje die ook heel trots op zichzelf is en alles wilt lerén en doen. Is ook een beetje een aapje, grappig en weet goed waar ie mee bezig is. Carlos: dat was mijn stiekeme vriendje gheghe. Hij was zooooo lief en wilde elke keer een knuffel en in de pauzes voetbalden we vaak. Luis: was aan de ene Kant erg irritant omdat hij erg lui is. Frustratie daarom. Maar hij kwam me altijd alles vragen over allerlei stripfiguren en zelf wist hij er super veel van. Hij was ook fan van Naruto en hado ok veel stickers. Hij was echt het stickerventje. Leydy was echt een meisjes meisje en zag er altijd heel verzorgt uit. Ze was ook weer heel lief. Ik had vaak oorbellen in en die ging ze dan helemaal bestuderen. Maria: die kon ook niet zonder knuffelen denk ik, want de laatste weken zat ze vaak bij me. O en dan hebben we nog Aristofanis. Dit was het eerste kind dat ik had gezien op de school en hij is ook heel leuk en grappig. Hij lacht ook vaak breeduit en tja.. dan zie je dat de tandartsen hier te duur zijn voor deze families. Verotte tanden die helemaal zwart zijn.

De laatste week was ik behoorlijk ziek, waardoor ik maar twee dagen naar school kon. Maandag en vrijdag. Afgelopen vrijdag was de leukste dag van het vrijwilligerswerk. Dat kwam omdat het de “verjaardagen-dag” was. De eigenaar van het schooltje, David, organiseert elk kwart jaar deze dag, omdat veel van de kinderen thuis niets van verjaardagen vieren. Vrijdags vierden we dus de verjaardagen van de kinderen die in januari, februari en maart jarig waren geweest.
Er was taart, chicha, zakjes popcorn en pudding. Erg zoet allemaal, dus ik vraag me af hoeveel van de kinderen nu gaatjes hebben. We zaten met alle kinderen van de school in 1 lokaal, waar ook muziek was neergezet. De kinderen zaten dus zo lekker kinderlijk te bouncen op de beats van de kinderliedjes.
We hadden in de week dat we ziek thuis waren (want het hele appartement was ziek, zwak en misselijk), spullen gekocht voor het schooltje. Heeeeel veeeel pennen, potloden, gummen, scharen, nietmachines (belangrijk voor als je iets op je muur wilt hebben) en dergelijke. OOk hebben we voor in de pauzes spullen gekocht: springtouwen en voetballen. Een flinke investering, maar de reacties op de spullen waren het dubbel en dwars waard. David kwam ons de hele tijd bedanken en de kinderen waren helemaal wild van de speel spullen. Na het dansen tijdens het feestje waren we met zn allen naar buiten gegaan en hebben we de spullen geintroduceerd. Ik heb ze nog nooit zo fanatiek zien spelen als vrijdag. Ik vermoed dat de pauzes un wel iets leuker worden :D

Daarnaast had ik vanuit Nederland potloden en pennen meegenomen voor het schooltje. We hadden een creatieve manier gevonden om deze cadeau te doen aan de kinderen. Ik, Wieke en Sylvie hebben allemaal vrij veel armbandjes om die ze hier in peru maken en de kinderen vonden het erg leuk om aan ze te zitten. Dus hebben we voor alle kinderen van zulke armbandjes gekocht, die hebben we vervolgens om de potloden en pennen gebonden en was hete en pakketje. Voor de jongste groep alleen potloden, voor de middelste groep ook een pen erbij en voor de oudste 2 pennen. Volgens mij was het wel geslaagd!!! :D Mijn kinderen kwamen iig erg enthousiast naar me toe om ze te helpen met hun armbandje. Nu hebben ze ook tenminste schrijfgerei voor thuis.

Toen was het tijd om afscheid te nemen. Lastiger dan ik verwacht, want ongemerkt ga je je toch erg hechten aan de kinderen, het werk en het schooltje. Ik heb wel elke keer het idee gehad dat ik persoonlijk bij alles betrokken was. En tja.. de leraren hebben wel een andere werkwijze dan de leraren in Nederland (lees: iemands mooie tekening kapot scheuren omdat het op de verkeerde bladzijde is gemaakt). En toch was het een heel goede ervaring, juist omdat het zo anders is. Ook sommige kinderen waren een beetje triest omdat ze me niet meer zouden zien. Aaaaahwwww!!!

Tot slot: wat heb ik geleerd? Nou, … ik weet un dat ik het toch wel heel leuk vind om met kinderen te werken, om les te geven en om gewoon lol te hebben met símpele dingen. Toch zie ik mezelf niet als lerares in Nederland. Het was onwijs zwaar vrijwilligerswerk. Echt erg uitputtend en vermoeiend. Als ik dit elke dag voor de rest van mijn leven moet doen, kan je me wegdragen. Respect voor alle leraren!!! Al die stomme kinderen die maar niets willen doen terwijl ze het hartstikke goed weten. Ggheghe.


Ik heb nu ongeveer 2 weken voor mijzelf en daarna vertrek in naar ecuador. Daar blijf ik dan 2 maanden en dan kom ik weer naar huis. De tijd die op mijn blog staat dat ik weer thuis kom klopt dus niet!!!!
Bedankt voor het lezen van mijn langste blog tot nu toe en tot de volgende keer!!!!!
Kusjes

Ps. Foto´s van vrijwilligerswerk volgen hopelijk binnekort!
pps. Sommige woorden worden door de spaanse Word een beetje veranderd, vandaar af en toe vreemde zinnen.