Baja baja Coca Cola

Allereerst dank voor alle reacties! Ook aan de familie van Iris, ik heb het allemaal doorgegeven ;)

Afgelopen week zijn wij met zn 2tjs naar Tipon gegaan en hebben we gezocht naar een oplossing om bolivia binnen te komen. Er waren grote problemen bij Puno, de doorsteek naar bolivia met de bus, waardoor we moesten kijken of een vlucht misschien wat zou zijn. Tegen de tijd dat we er een hadden gevonden die wij kwa prijs en tijdstip goed genoeg vonden, waren de problemen al weer opgelost. Iris wilde graag lago titicaca op en daarom hebben we via mijn oude school een soort ¨tour¨ geregeld. Ze is vanmorgen om iets van 8 uur met de bus vertrokken, wat ervoor heeft gezorgd dat we vroeg op moesten na een lange avond dansen. Natuurlijk ben ik even mee gegaan naar het busstation, want om daar in je eentje heen te gaan is niet de van het. Taxi genomen en gesleept met de zware backpack van Iris dan maar :p (de mijne weegt zo´n 2 a 3 kilo meer, dus ik mag niet klagen. Respect voor Iris dr inpakken! Ik wou dat ik dat kon :) ) Vervolgens ben ik terug naar het hostal gegaan, waar ik op mijn dooie gemak van een 2 persoons naar een 1 persoonskamer ben gegaan. Even alle spullen slepen dus, en nog maar even mijn bed in gedoken. Sinds gisteravond weer niet helemaal lekker (draaierig etc), maar dat is kennelijk ¨the story of my peruvian life¨. Toen ik echter wilde douchen, bleek dat ik de douche weer even niet te snappen, want ik kreeg alleen maar ijs en ijskoud water eruit. Brrrrrr it was cold in there, there must be some Joella in the atmosphere ;) (even een inside joke voor de mensen van vorig jaar). Dan maar niet douchen, want kennelijk zat mijn haar nog hetzelfde als gisteravond. Niemand die het zal merken (deo opgedaan, dat wel!). En net nog even met mijn moeder geskyped.

Gister hadden Iris en ik een drukke dag. We zijn allereerst naar Asvin gegaan. Het schooltje waar ik vorig jaar heb les gegeven met Wieke en Sylvie. Eerst lopend naar de plek gegaan waar we ons geliefde volle mini busje konden nemen. De busjes waren echter minder frequent dan dat ik me kon herinneren, en ook kwa grootte was er wat veranderd. Ik kon zowaar staan in de bus! En later ook nog een redelijk chille zitplek gevonden. Baja baja baja! Sube sube sube! Vamos! En eenmaal bij de winkel met ¨Coca cola¨ erop, roepend: ¨BAJA COCA COLA¨. Hup uit de bus en toen naar Asvin gelopen. Iris melde nog even dat dit toch écht wel de middle of nowhere was. En daar heeft ze ook wel gelijk in. helemaal als je het modderpaadje naar de school nog moet afleggen en de viezige honden al op je afrennen. Bij het schooltje aangekomen viel mijn mond even open van verbazing. Er was zowaar een tweede gebouw bijgebouwd!!! Tegenover het ene gebouw van 4 klaslokaaltjes stond een spiksplinternieuw ander gebouw. En daarnaast zag ik vanuit mijn ooghoek een glijbaan, een schommel en een soort klimrek. Jeutje.. dat gaat snel in een jaar..
Vervolgens kwam Orti uit de keuken lopen en die ¨kende¨ mij ook nog. Meteen aan het werk gezet, ook iris. De bekertjes gevuld met een soort mix tussen gelatine en vla, in paarsige kleur, gemaakt van paarse mais. Geen chicha, voor de kenners onder ons, maar iets kindvriendelijks :) Dit uitgedeeld aan de lieve kindertjes, met een broodje erbij. Ik zelf ook wat gegeten van de heerlijke brei, en daarna nog banaantjes uitgedeeld. Schoongemaakt en toen mochten we weer even met de kinderen spelen. Deze keer geen paardje rijden op mijn rug, of rondjes draaien tot je rug het begeeft en je hersenen niet meer geheel op dezelfde plek zitten als voorheen. Nee. Deze keer dus gewoon op de kindvriendelijke speeltoestellen. Helaas moet ik meededelen dat ik onze springtouwen en voetballen nergens heb gezien. Jammer jammer jammer. Wie weet gebruiken ze het wel, alleen niet vandaag. Lets hope so.
O en daar waar de ballen meestal naar de afgrond gingen (een soort mini kloof achter de school), stond nu een flink hek dat de meeste ballen wel tegenhield. Ook was er een pad gebouwd voor de kinderen die aan de andere kant van de ¨kloof¨ woonden. O (jeetje wat ben ik enthousiast!), en ze waren ook bezig een nieuwe wc voorziening te maken. Groter en misschien wel ook met een wasplek. Voor de rest waren er maar weinig, zeg geen, kinderen die mij herkenden. Ik had ook moeite om mijn kinderen te onderscheiden, want ze hadden allemaal al een erg ander gezicht. Aristofanis, thomás, luis en de tweeling Luis .. en Luis... kon ik nog wel herkennen. Met de tweeling gaat het trouwens net zo slecht als vorig jaar. Maar david en zijn vrouw zijn nu aan het kijken of ze hen misschien in huis kunnen nemen, aangezien hun vader nog steeds een constante factor van alcohol in zijn lijf heeft.

Dat was het voor deze keer, hopelijk tot over 2 weken ofzo. Aanstaande vrijdag vertrek ik naar puno en daarna naar bolivia met iris. Om eerlijk te zijn kost het schrijven van dit blog mij de grootste moeite, aangezien het buiten zo onwijs lekker weer is. Dus daar ga ik nog maar even van genieten.
Liebe grüsse!