MaPi, WaPi en de wachtkamer van Peru

“You don’t need to explain your dreams, they belong to you”
We zijn inmiddels al weer 2 weken terug in Nederland. Het ongestructureerde en vrije leven dat we in Zuid-Amerika hebben geleefd, heeft plaats gemaakt voor de gestructureerde samenleving van de Lage Landen. Aanstaande maandag begint ook ons studentenleven weer, waar ik persoonlijk wel weer zin in heb, maar ook weer tegenop zie. Het is niet gemakkelijk om een bepaalde levenswijze voor enkele maanden aan te houden, om die vervolgens weer drastisch te moeten veranderen. Het gemis van Peru en Bolivia is bij mij nog steeds erg aanwezig en als we terug zouden kunnen gaan, dan zou ik het meteen doen. Niet alleen de levenswijze en de levensfilosofie die zij in Zuid-Amerika beleven is verfrissend en anders dan in het kille westen, maar ook de mensen hebben zich dit jaar weer bewezen. Wat een onwijs lieve, aardige, open, grappige, bescheiden en inspirerende mensen heb je daar. Daar zouden wij soms nog wel eens wat van kunnen leren. Maar ook het internationale gezelschap (Engelsen, Amerikanen, Duitsers, Japanners, Nederlanders, Grieken etc) dat daar aan het rondreizen is, is zo’n bijzonder volk. Reizigers (en dus geen toeristen..) zijn ook volk apart. Er bestaat het gevoel dat je elkaar helpt en elkaar advies geeft, zonder dat er grenzen zijn die je hinderen in je doen en laten.

Om met het verhaal door te gaan waar we vorige keer waren gebleven, heb ik zelf ook weer even terug moeten bladeren. Het voelt aan alsof we alweer 4 weken terug zijn, en herinneringen vervagen snel. De vorige keer was ik geëindigd bij de aankomst in Cusco op 9 augustus. Die dag de vliegtickets en de Machu Picchu tickets geregeld. Ik had ’s ochtends in het inschrijfboek van het hostal gezien, dat de grieken die we in Lima waren tegengekomen ook in “mijn” hostal zaten. Een briefje bij hun onder de deur geschoven om af te spreken voor de avond. Met de 2 grieken, Iris en een engelse neef van de grieken zijn we in Indigo gaan eten. Heel gezellige avond gehad, en ik had ze nog overgehaald om nog even mee te gaan salsa dansen. Een van hen kon kennelijk al een beetje salsa en de ander heb ik het een beetje geleerd. Daarna weer teruggekeerd naar het hostal, waar we grenolas op de gang hadden gegeten en hen uiteindelijk naar bed hadden gestuurd. Ze moesten namelijk de volgende dag om 5 uur sochtends vertrekken op hun hiking-tocht (zonder agencie, maar zelf alles bedacht en geregeld), en het was inmiddels al tegen 1e. Wel afgesproken met 1 van hen om later nog eens te salsa dansen wanneer hij terug zou zijn.

De volgende dag zijn we van kamer gewisseld, dus weer AL onze spullen in de tas doen om ze vervolgens weer uit te pakken. Na een standaard ontbijtje van brood met aardbeienjam te hebben genuttigd, liepen we richting avenida de la cultura om daar de bus te nemen naar Pikillacta. Een heel grote inka (pre-inka?) ruine, waar nog veel muren van overeind staan. Het was warm en we moesten veel lopen, dus ik had weer een paar momentjes rust nodig. Kennelijk was mijn lichaam nog niet helemaal hersteld. Dat zou zo blijven tot na mijn thuiskomst in Nederland. Pikillacta is bijzonder omdat de muren heel dik zijn en ze zijn gebouwd met 2 verdiepingen: een begane grond en een 1e verdieping. Dat had ik eigenlijk nog niet eerder gezien (of opgemerkt..). Tegen een uur of 3 waren we weer terug in cusco, waar we Italiaans hadden gegeten en hebben gechilld in het cappuccino cafe. Na weer een dagboek-schrijf-sessie zijn we naar het hostal gegaan waar ik Iris nog een beetje salsa les heb gegeven. De gang was de enige plek die beschikbaar was met genoeg uit-zwaai ruimte, dus we werden soms wel een beetje vreemd aangekeken. Maar dat maakte niet uit, want Iris ging erop vooruit. Om half 8 met Efrain voor de fontein afgesproken. We hadden weer de meest fantastische gesprekken onder het nuttigen van ons avondeten. En eindelijk, jawel EINDELIJK, kon iemand me vertellen wat er nou precies mis was met mijn R. Ik zeg hem achterin, terwijl hij moet rollen met je tong, maar efrain zegt dat dat niet de oorzaak is van mijn ongelukkige-R. Dus in het restaurant zitten oefenen met vele woorden, om de R maar beter te krijgen. Ik snap wat ik fout doe, nu is het een kwestie van toepassen.
Rond een uur of 10 Iris opgehaald om te dansen. Het is altijd erg moeilijk voor haar om ‘savonds na een dutje wakker te worden en weer energie te krijgen om mee te gaan salsa dansen, maar het lukte haar. Na een korte sessie in Inkateam, zijn we gevlucht naar Mythologie. Ik hoopte erop om Enrikikikiki (enrique) tegen te komen, maar er was geen spoor van hem te bekennen. Het was ook onwijs druk in Mytho en er werd veel gedanst. De “truck” van het gevraagd worden voor dansen, is dat ze eerst zien dat je kan dansen. Dus ikzelf heb eerst een kennisje van me gevraagd om te dansen en daarna werd ik vollop gevraagd. Ook voor het eerst deze reis zag ik onze goeie vriend Frank weer. Hij was helemaal verbaasd en blij om me weer te zien. Hij vroeg natuurlijk ook nog even hoe het met de andere nederlandse meiden van vorig jaar gaat en dat ik ze veel groetjes moest doen, dus bij deze. Met hem afgesproken om de volgende avond wat vroeger te komen, zodat we de hele dansvloer voor onszelf hadden om een dansje te wagen. Hij had de jongens van Inkateam al bijna een jaar niet gesproken trouwens (inside information voor de mensen van vorig jaar) en volgens mij was er enige ruzie geweest. Maargoed, weer een leuke salsa avond gehad en ook nog even meegedaan aan de “son latinos”. Daarna nog naar Mama Africa geweest waar we een paar gestoorde Canadezen hadden ontmoet.

Donderdag werd een historische dag voor Iris en haar ouders, want voor het eerst sinds onze reis konden ze elkaar horen én zien! Een ochtendje geskyped met iedereen en daarna hebben we in de brandende zon op een balkonnetje bij de Plaza gegeten. De kerk bezocht en ook de kathedraal kon ik eindelijk van mijn lijstje “nog-te-zien” afstrepen. De kathedraal was vele malen mooier dan verwacht en helemaal vanwege de bijzondere schilderijen die er hingen. Ook de “mascotte” van cusco was eens goed te bewonderen: el señor de los temblores. Ook wel de zwarte jezus genoemd, omdat hij door de kaarsen die er altijd bij worden gezet helemaal zwart is geworden. Op het schilderij van het laatste avondmaal, werd een cavia gegeten en werd er chicha gedronken. Alles heerlijk ver-peruaniseerd.
’s Avonds met Frank gedanst en nog wat dingen geleerd van Coco. Met John een tijdje gepraat en veel gevraagd om te dansen.. op den duur was ik echt buiten adem. Mede door de hoogte en mede door piet parasiet. Iris en ik hadden eigenlijk nog afgesproken om met Ayax (een jongen die we in de vallei van de condors hadden ontmoet) uit te gaan, maar plots voelde Iris zich ook belabberd. Ze leek hoogte ziekte te hebben, dus maar terug gegaan naar het hostal en “vroeg” gaan slapen.

Vrijdag: de laatste dag voor Iris om nog écht even van Cusco te genieten. Op zaterdag zou zij vertrekken op een tour naar de Machu Picchu en ze zou pas weer savonds laat terugkomen in cusco, om de volgende dag vroeg het vliegtuig weer te nemen. Dus we zijn deze dag vooral op souvenirjacht gegaan. Tevens hebben we onze wel verdiende Cusqueense massage genomen. Na al die weken met een pijnlijke rug en knieen te hebben gelopen, kwam het precies op het juiste moment. Het rook naar wierrook en de panfluit muziek stond aan. Niet zomaar panfluit muziek, nee amerikaanse-old-skool-numers-panfluit muziek. En natuurlijk kwam “el condor pasa” ook nog langs.. zoals ALTIJD. Zucht we zouden die muziek nog gaan missen. Naast een massage hadden we ook gekozen voor een behandeling met hete zwarte stenen. De stenen hadden in het vuur gelegen, dus enige momenten van paniek waren bij mij aanwezig toen de stenen mijn huid aanraakte. Gelukkig waren het professionele peruaantjes en heb ik niks verbrand. De souvenirjacht die volgde was een zeer geslaagde en zeer kostbare jacht geweest. Daarna meteen naar de correo (post) geraced om te vragen hoeveel het kost om een pakketje van zeg 5 kilo te versturen naar nederland. In het hostal alles gewogen en ik bleek dat ik geen 5 had, maar 10 kilo extra om te versturen. Jeutjemina… Dus terwijl Iris haar spullen voor MaPi aan het pakken was, was ik mijn pakket aan het inpakken. Iris is vervolgens haar bed in gedoken en ik ben weer gaan salsa dansen ondanks moeheid. Het was vandaag de 12e en op de 13e zou Coco jarig zijn, dus ik was gebleven tot 12 uur om hem te feliciteren. Ook werd nog even via de microfoon omgeroepen dat hij jarig was, dus er ontstond een hele run om coco te feliciteren xD
Toen ik lag te slapen, hoorde ik rond 3 uur nog iets van een stem die mij gedag zei. Iris ging hiken en ik bleef in cusco. Het was rotweer die zaterdag en ben eigenlijk de hele dag in het hostal gebleven om een beetje te tekenen, boek te lezen en gewoon even uit te rusten. Er zou die avond een salsa concert zijn, dus ik verwachtte ook niet veel salseros in de discotheken, dus zelfs niet uitgeweest. Slapen bleek ook erg fijn te zijn en mijn lichaam bedankte me voor de rust die ik haar eindelijk gunde.

Zondag wel weer optijd opgestaan, want ik had met Coco en twee israelische kennissen afgesproken om mee te helpen bij Coco zijn liefdadigheidswerk. Elke zondag gaat hij naar het eind van cusco, waar zijn ouders een leegstaand huis hebben, om een stuk of 20 kinderen eten en chocolademelk te geven en hen te laten spelen voor een paar uurtjes. Hij geeft hen de tijd en de kans om 1 keer in de week eens echt kind te zijn. Regel nummer 1 is dan ook: alleen maar spelen. De meesten hebben geen dak boven hun hoofd en leven op de straat. Het is daarom ook zo fijn om die kinderen zo gelukkig te zien. Dus Joella ging weer los met de kinderen: volleyballen, hoelahoepen, touwtjespringen en weet ik veel wat niet allemaal. Ondertussen waren de Israeliers de chocolademelk aan het maken. Na 3 uur met ze te hebben gespeeld, bleken zij nog vol te zitten met energie, maar was ik weer veranderd in een zombie. Met zn 4en, en later ook nog met Chris erbij, de broodjes en de chocolademelk uitgedeeld. O wat waren de kinderen schattig en blij. Ook enkele moeders waren aanwezig. Daarna werden wij bedankt door iedereen en gingen de kinderen weer terug naar waar ze vandaan kwamen, nadat ze coco allemaal een knuffel hadden gegeven. Skeetig.
In de namiddag nog een soort van salsa les gehad. Amilcar leerde me hoe je salsa op 2 moest dansen, of salsa NY stijl. Dus was helemaal bij dat ik weer wat nieuws leerde. Later in de club ook verder gegaan om deze stijl ook onder de knie te krijgen, veel lol gehad. En die avond was 1 van de grieken ook weer teruggekomen en zoals beloofd zijn we wat gaan eten en hij was ook weer meegegaan naar salsa.

De volgende dag was voor mij de laatste volledige- cusco- dag, dus het was een geregel van jawelste. Het giga pakket van 10 kilo (komt ook mede door boeken, boeken en nog meer boeken) EINDELIJK opgestuurd. Mijn backpack moest ook worden ingepakt en de voorbereidingen voor mijn Machu-Picchu-experience werden ook in gang gezet. Die avond bij een vegatarisch restaurant gegeten. Ik zat in mijn eentje en toen er een jongen aan een ander tafeltje ook in zijn eentje ging zitten, vond ik dat we dan best wel samen konden eten. Hem dus gevraagd of hij erbij kwam en vervolgens lange tijd zitten praten. Het was een engelsman die door zijn bezoek aan Peru helemaal veranderd was van mening over de wereld, het klimaat en de mensen. Ik had ook mijn portie verhalen, dus het was een gezellig diner geworden. Hem ook meegenomen naar salsa dansen (volgens mij ben ik toch inmiddels wel een soort onofficiele propper voor Inkateam geworden.. zucht.. :P).

Dinsdag om stipt 10 uur, ongebruikelijk voor peruanen, stond de mevrouw van de reisorganisatie voor de deur. Ik nam de collectivo bus naar Ollantaytambo en vandaar de trein naar Aguas Calientes. Wachtende op Iris, totdat ook zij in het hostal zou arriveren met de treking-groep. Daarna weer bijgepraat en ook de andere mensen ontmoet. Ze waren allemaal heel aardig en ik had zin om de volgende dag met hen de MaPi te beklimmen.

Om 3 uur opgestaan en om 4 uur zaten wij bij het busstation te wachten op de eerste bus die naar boven zou gaan. Deze zou vertrekken om 5.30, maar aangezien iedereen de eerste bus wilt nemen, was het belangrijk dat wij daar al voor pampus zouden liggen, voordat andere mensen dat zouden doen. En jawel, de eerste bus werd gehaald. Bij de ingang van MaPi stonden de anderen al te wachten, zij waren niet met de bus gegaan maar dachten dat 1 dagje extra hiken er best wel bij kon.. bikkels. Om 7 uur mochten we MaPi binnen en voor mij was het helaas niet weer dezelfde “hemelse” ervaring als vorig jaar. Het was mistig en het zag er alleen maar vertrouwd uit. Wel onwijs gaaf om weer te zien. Een rondje met de gids gemaakt en vervolgens nog een beetje lol gemaakt met de groep. Om 10 uur moesten we bij de poort van Wayna Picchu zijn, want er mochten maar 400 mensen op een dag naar WaPi en Iris en ik hadden het geluk een kaartje te hebben. Het was warm en onwijs steil, maar jezus wat was het leuk! En wat een uitzicht!!! Wayna Picchu is de berg die tegenover de Machu Picchu staat. Helemaal op de punt staat een ruine waar geloof ik 1 persoon woonde en dat was een soort priester. Ongelooflijk dat ze dit vroeger konden beklimmen zonder de traptreden die er nu zijn en de touwen om je houvast te geven. Wij hadden deze hulpmiddelen gelukkig wel. Heen en weer heeft ons zo’n 3 a 4 uur gekost en persoonlijk zat ik ook weer aan het eind van mijn latijn. Iris echter ging weer als een springende antilope naar beneden. Misschien moet ik toch weer op een of andere manier een conditie en wat spieren kweken… In Aguas Calientes zijn we met de gehele groep wat wezen eten en hebben we de meest fantastische kaartspellen gespeeld die er zijn. Daarna heb ik snel een douche genomen en moesten we wachten op de trein. Het zou peru niet zijn als deze minstens een uur vertraging had, dus enige frustratie was er bij mij te vinden. Het zou de laatste avond worden in cusco en ik wilde nog ZOOOO graag een laatste keer salsa dansen met mijn vrienden en hen gedag zeggen. Maar toen we eindelijk in cusco aankwamen was de salsa-dans-tijd al voorbij (na 11e) helaas. Iris was erg moe en ondanks dat het de laatste avond was, wilde ze niet mee. Dus ben ik maar in mijn eentje gegaan en heb ik nog genoten van de laatste momenten die cusco mij wilde geven. Gedanst, gelachen en nog fotos gemaakt van een paar van de leukste mensen op de wereld. God wat houd ik toch van Cusco ^^

De volgende dag hadden we onze vlucht naar Lima, we werden nog weggebracht door een vriend en daarna was het echt tijd om langzaam de reis naar Nederland in te zetten. Vorig jaar was ik vanuit cusco via lima meteen doorgegaan naar Nederland. Nu was het toch een soort van wachtkamer waar we nog in moesten zitten. We hadden 2 a 3 dagen om Lima te bekijken en om zijn schoonheid te ontdekken, maar toch voelde het een beetje vreemd. We zijn naar enkele musea geweest (prachtig!!!) over de pre-inka en de inka culturen. Ook hebben we nog een klooster bezocht, een kerk en vele boekhandels. Nog een poging gedaan om naar de bioscoop te gaan, maar het aanbod van films was erg zwak en triest. Iris heeft haar lang gewenste ijsje gegeten en ik mijn crepe met nutella. Als “laatste” avondmaal had ik voorgesteld om zelf wat te koken. Dus nadat Iris en ik de mega¬supermarkt hadden bezocht, gingen we aan de slag in de gezamenlijke keuken. We hebben mexicaans gemaakt en zelfs eigengemaakte guacamole. Jeutje wat was het lekker. Ik had een lekker koud glas melk erbij (van de Bella Holandesa) waar ik al maanden naar verlangde en het leven was goed. Ons helemaal volgevreten, dat kan ik me nog goed herinneren. En daarna weer naar Htv gekeken om de avond goed af te sluiten.
We hadden onze vlucht naar Atlanta om een uur of half 1 snachts, dus we mochten in het hostal blijven tot 10 uur savonds, zonder dat we daar een extra nacht voor hoefden te betalen. Super aardig van ze. Dus een taxi genomen en op het vliegveld in de mega lange rij gaan staan. Nog een starbucks gedaan en toen hup naar Amerika. Na 6 uur (?) kwamen we daar aan. Het was daar slechts een uurtje vroeger dan in Peru, dus de jetlag was niet aanwezig. Vervolgens met de trein naar Atlanta centrum gegaan, waar we hebben gechilld voor ongeveer 4 uurtjes. In Peru en Bolivia heb ik vele vreemde gerechten gegeten omdat dat bij die landen hoorde, toen ik mij afvroeg wat het eten van Amerika was, kwam ik maar tot 1 conclusie: hamburger. Dus een hamburger als lunch oid besteld. En ik had al heeeeel lang geen hamburger gegeten, maar 1 ding is zeker: in amerika weten ze hoe ze die moeten maken! Nog in het Hardrockcafe beland, waar we onze ogen uitkeken bij de verscheidenheid van amerikaanse mensen. Ze hadden wel allemaal het vreselijke accent gemeen.
Optijd weer naar het vliegveld gegaan en onze vlucht naar België netjes optijd gehaald. Geen problemen onderweg en we landen geloof ik zelfs heel veel vroeger. De ouders van Iris haalden ons op (jeej!) en in Nederland werden we ontvangen met een hele hoop regen en donkere wolken. Mijn ouders waren naar het huis van Iris gekomen en we hebben met zn allen geluncht. Even een dikke afscheidsknuffel aan Iris gegeven en vervolgens nog het laatste stukje terug gereisd naar huis.

Het zit erop voor deze keer. De reis van 9 weken door Peru, Bolivia en een beetje Chili is afgelopen, maar jeetje wat hebben wij weer veel meegemaakt. Jeetje wat hebben wij veel gezien en jeetje wat hebben we weer veel vrienden erbij. Jeetje… het is weer echt voorbij..
Tot de volgende keer!
Liefs, Joella