En de lijnen leiden ons terug naar cusco

Las ik dat nou goed? Zie ik nou echt het nummer “11” staan bij het aantal dagen dat nog rest? Jeutje...
Het is inmiddels een week geleden dat ik in Arequipa ziek lag te zijn en die week van rust en kalmte heeft me goed gedaan. We zijn uiteindelijk 6 dagen in Arequipa gebleven en mijn pillen deden hun werk. Op de laatste dag durfde ik het zelfs aan om het allermooiste klooster in de wereld te bezoeken. Het Santa Catalina klooster is niet een klooster zoals men normaal zou beschrijven: kleine donkere kamertjes met veel oude nonnen die de hele dag aan het bidden zijn. Dit klooster had zich vooral gericht op de rijkere bevolking van Peru: bijna elke 2e dochter van de rijkere families werden hier achtergelaten al op 12jarige leeftijd. Daarna hadden ze zo´n 3 jaar de tijd om aan het klooster te wennen en zich te wijden aan alles dat heilig was. Daarna mochten ze beslissen om toch maar niet een non te worden, maarja dan had je wel je familie op je dak die in jou de enige verlossing zag voor al hun problemen. Dat ze uit de betere families kwamen had ook tot gevolg dat ze meubels van huis uit mee kregen, en ook venetiaans porselein serviesgoed en andere mooie spulletjes die je niet direct in een klooster zou plaatsen. De kamers waren ruim en vaak hadden ze een prive kamer of een soort huis-achtige verblijf voor 2 a 3 personen. De minder welvarende nonnen of bijna nonnen waren vaak een soort hulpjes in het ´huis´ die de welvarendere nonnen hielpen bij het koken in de privé keuken of hielpen met schoonmaken. Ik weet niet precies wanneer het bidden plaatsvond.. Toen we het klooster inliepen zagen we echt onwijs mooie rood-oranje achtige gepleisterde muren, witte pilaren en even verderop werd ook helblauw gebruikt om de muren te schilderen. Het was zo onwerkelijk mooi! Door de vele aardbevingen die hier hebben plaatsgevonden moest het klooster vaak opnieuw worden opgebouwd, wat tot gevolg had dat er vele patios zijn, met daaraan dan de prive kamers. Het is een gigantisch complex bouwwerk, met vele straatjes (ze hebben zelfs namen!), fonteinen en een wasplaats. Het is een soort kleine stad middenin de grote stad Arequipa.
De volgende dag zijn we op tour gegaan met een bus die goed gevuld was met peruanen uit Lima. Iets van 30 a 40 mensen op 1 tour, dat is best wel veel. Maar goed we hebben genoten. De reis ging deze keer naar Colca Canyon, de op 1 na grootste/diepste canyon van de wereld. De grootste/diepste van de wereld is NIET de Grand Canyon in amerika, maar deze bevind zich ook in de omgeving van Arequipa. Hoeveel meter die was weet ik niet precies, maar de colca canyon was op zijn diepste punt van de rivier tot de Bergen 3400 meter en hij is 300 km lang. Best wel groot dus. Op de weg daarheen nog gestopt voor wat fotomomenten: vicuñas en de 3 vulkanen van arequipa, hoogste wc ter wereld, vulkaanachtige stenen en alpacas. Nadat we wat hadden gegeten en bij ons hostal waren gedropt, zijn we naar de termale baden gegaan. Een zwembad-achtig gebeuren, alleen was het water héél warm en stonk het een ietsie pietsie klein beetje. Bovendien waren er allemaal peruanen die het erg grappig vonden dat er gringas in bikini rondliepen.. Als jullie mijn blog van een paar weken hebben gelezen, dan weten jullie dat wij al eerder in termaal water hebben gebaderd. Dat was in sucre, bolivia. Dat was een poeltje in the middle of nowhere met slechts 4 mensen in de gehele omgeving. In de colca canyon waren het dus zwembad-achtige taferelen. Wel heeerlijk om even te relaxen.
De volgende dag was een spannende dag, want er stond voor de 2e keer in mijn leven een groot spektakel op het programma: we zouden de condors weer gaan spotten. En hopelijk schieten,.. met mijn camera dan. We bezochten eerst nog 2 kleine dorpjes waar we artesanias konden kopen en een foto konden laten maken met een roofvogel op mijn hoofd. Dat laatste natuurlijk gedaan. Vervolgens verder gereden en een kleine wandeling gemaakt richting ´het´punt waar je condors kan bekijken. Daar echter nooit geheel aangekomen, omdat er langs de weg van de wandeling allemaal condors vlogen. Zo onwijs dichtbij!!! Er was een moment dat de groep al een flink stuk verder was en ik terug naar beneden was gerend. Op dat moment begonen er 3 condors rondom mij heen te vliegen, dus toen een paar ansichtkaart-plaatjes kunnen schieten. GE-WEL-DIG!!! Daarna de hele dag in een condor-roes geweest. ´s Middags zijn we weer terug naar Arequipa teruggegaan.
Een dagje nog in Arequipa geweest, waar we de 4 volgende dagen inplanden. We vertrokken dinsdag 2 augustus naar Nazca, de stad van de nazca lijnen. Helaas was ik wéér ziek geworden in de bus, waardoor ik de begraafplaats in de woestijn niet heb kunnen bezoeken. Iris is wel gegaan, maar die was ook helemaal bekaf toen ze terugkwam. Ik was naar het rode kruis geweest, had weer medicijnen gekregen en heb vervolgens de hele dag geslapen om de volgende dag toch mee te kunnen op tour. Ook deze dag werd weer een hoogtepuntje. Gelukkig voelde ik me stukke beter, want we hadden om 7 uur sochtends een vlucht geboekt boven de lijnen. Dit werd even een paar uurtjes uitgesteld vanwege mist, maar dat moest de pret niet bederven. Toen Iris en ik aan de beurt waren om te vliegen, bleek dat we een prive vliegtuigje hadden: wij met zn 2en, een gids en de piloot. Het was echt 1 van de gaafste dingen die we op deze reis hebben gedaan. Enkele mensen weten dat ik piloot-ambities heb, dus om in zo´n klein vliegtuigje te vliegen was echt nogmaals GE-WEL-DIG. En dan waren er ook nog eens fantastische zandfiguur-lijnen beneden ons te zien. Ik zou zeggen: google nazca lines. Nadat we weer veilig waren geland (vorig jaar waren er 2 neergestort), hadden we een uur later de bus naar Paracas. De bus die we hadden hebben wij omgedoopt tot bussenhemel. Want na de bussen die wij hebben gehad in bolivia, was dit echt een 5 sterrenbus ofzo. Heerlijke stoelen, eten onderweg, een stewardes (!) en last but not least: riemen. Ja ja het zijn de kleine dingen in het leven waar wij nu ontzettend gelukkig van worden. Net als het feit dat er wc papier in sommige restaurants is, want meestal is dat iets wat je zelf altijd moet meehebben.
In Paracas zaten we ook weer in een zeer fijn hostel. Het is een vreemde plek. Aan de ene kant zie je de gigantisch grote uitgestrekte woestijn, in het dorpje zie je allemaal palmbomen staan en aan de andere kant is de zee. De zee lieve mensen! Die hadden we al een tijdje niet meer gezien. En er liepen allemaal grote pelikanen op het strand en er was een boulevard en er was verse vis om te eten. O wat waren we weer blij. De volgende dag met een bootje vol met peruanen naar de Islas de Balestas gegaan, die ik heb omgedoopt tot poepeiland/vogelhemel. Het was eigenlijk gewoon een zeer grote rots in de zee, met daarom miljoenen en miljoenen vogels. De meeste leken op elkaar, maar af en toe kon je een pinguin onderscheiden of een pelikaan. Het was een erg grijs eiland met dus HEEEEEL erg veel poep. Deze werd vroeger door de peruanen geoogst en verkocht aan frankrijk en engeland, want het is goede mest voor de landbouw (dit was ergens in de 16 of 17e eeuw dacht ik). Heel af en toe dook er ook een zeeleeuw op die dan tussen de vogels lag te slapen. In de middag zijn we met de slechtste gids van peru en bolivia naar het nationaal park van paracas gegaan. Het bleek vooral veel zand te zijn dat bij het park hoorde. We wilden graag de flamingos zien, maar toen ik vroeg aan de gids of we die nog gingen zien (ze zaten zo´n 1 km van het museum af dat we bezochten), kreeg ik een hele dikke NO te horen. Juist.. Wat heerlijke schelpdieren gegeten in tomatensaus en toen was het alweer tijd om terug te gaan naar het hostal. Daar onze spullen opgehaald en de bus naar Lima genomen. Midden in de nacht in Lima aangekomen.
Het was inmiddels 5 augustus en mijn moeder was jarig, dus even geskyped. Zij zaten in griekenland bij mijn broer, dus enige jaloezie was er wel vanaf mijn kant. Maarja ik heb het hier ook wel leuk :P Vervolgens heerlijk gaan eten en zoals inmiddels gebruikelijk is: gekaart voor het eten. De volgende dag nog een museum bezocht, veel te veel boeken gekocht (het is hier boekenhemel voor mensen die op zoek zijn naar pre-inka boeken, zoals ik) en bij starbucks eens een échte warme chocolademelk gedronken. In bolivia werd mij elke keer een beker warme melk voorgeschoteld met daarin een stuk van een chocoladereep. Toch niet helemaal zoals het naar mijn idee lekker is.
We wilden doorreizen naar cusco, dus zijn we eerst naar het kleine andes-dorpje Ayacucho gegaan. Natuurlijk ook weer met de bus. Het was wel een mooi dorpje, maar er was niks open. Zoals het echte reizigers betaamt waren wij namelijk de tijd en de dagen een beetje kwijt, en wisten we niet dat het zondag was. De volgende dag om half 8 de bus genomen (bolivia niveau) naar cusco. Dit werd de langste busreis tot nu toe. En de voorlopig laatste. We hebben 22 uur in de bus gezeten met een stop van ong 1 uur om wat te eten in het plaatsje Andahauylas, waar we ook van bus moesten wisselen. Iets chillere bus, alleen jammer van de volgelopen wc. Rond 5 uursochtends de volgende dag waren we dan eindelijk in cusco. O wat houd ik toch van cusco :D Meteen naar het hostal gegaan waar ik inmiddels al bijna alle kamers heb gezien, omdat ik er al zo vaak heb gelogeerd. We waren weer in cusco, en we waren blij. Dit zou namelijk betekenen dat we weer even konden uitrusten van de drukke dagen de afgelopen tijd en voor mij was dan eindelijk weer de mogelijkheid gekomen om te salsa dansen. Ik heb het gedurende mijn hele reis door bolivia, chili en zuid peru moeten missen. Mijn dansschoenen hebben me in die tijd elke dag liggen aanstaren in de hoop dat ik ze zou aandoen. En nu waren ze dan weer eindelijk verlost uit het leed dat geen-mogelijkheid-om-te-dansen heet.
Nadat we eerst even hadden getukt, zijn we bij mijn 5 sol restaurantje gaan eten, hebben we onze was gedropt, efrain even opgezocht, machu picchu trip geregeld en ook nog onze vlucht. Daar waar ik in het begin van deze blog mee begon drong namelijk ook deze dag tot ons door. We hebben echt nog maar heel weinig tijd. We konden pas op de 17e terecht in machu picchu en wayna picchu, door drukte, dus moesten wij helaas concluderen dat het noorden van peru niet meer gaat lukken. We hebben onze vlucht op de 21e rond 12 uur snachts, dus er zijn simpelweg geen dagen meer vrij. Op de 18e vliegen we naar Lima vanuit cucso, zodat we daar nog enkele musea kunnen bezoeken en de laatste dagen van onze reis kunnen doorbrengen. Nu we in cusco zijn geniet ik elke dag nog zoveel als ik kan en dus ja, elke dag keihard salsa dansen. Heb nog weer zoveel bijgeleerd inmiddels. Ook iris is weer druk bezig om haar sasla skills te verbeteren. En er zijn filmpjes! Whhaha zowel van haar als van mij, maar die ga ik niet online zetten, dus die moeten maar even een keer bij mij thuis bekeken worden voor degene die geinteresseerd zijn.
Ik geloof dat ik moet concluderen dat dit misschien wel de laatste blog is die ik in peru/zuid amerika schrijf. We hebben weer drukke dagen voor de boeg en ik wil mijn laatste dagen hier niet alleen aan de computer besteden. Dat wat ik nu nog ga meemaken (machu picchu en lima), zal ik waarschijnlijk vanuit het koude (?) nederland schrijven. In ieder geval weer heel erg bedankt voor het lezen en de reacties van de vorige blog!!!

Liefs,
van de inmiddels peruaanse Joella