Bolivia: onzekere bootjes en muffige bussen

Hallo lieve trouwe lezers van mijn blog :)
Vanwege onderontwikkelde computers is het al een tijdje onmogelijk om met lieve mensen in de lage landen te skypen. Microfoons zijn lastig te vinden en ik wil het al helemaal niet hebben over de webcam-aanwezigheid… of eerder de afwezigheid. Vanmiddag dan met geluk eentje gevonden, maar ontbrak de microfoon deze keer. Dus skypen wil niet echt lukken. Hopelijk zal ik in peru weer een computer vinden uit de 21e eeuw!
Op het moment bevind ik mij (bevinden wij ons, inc Iris natuurlijk), in tupiza. Dat is een klein slaperig dorpje tegen de argentijnse grens, niet ver van tarija af. Maar de busreis van Tarija naar tupiza was wel 6 uur: thank god for mountains.

Om even te berichten vanaf de laatste keer dat ik mijn blog had geschreven, moeten we terug gaan naar Cusco dacht ik. Na iets minder dan 2 weken in cusco te hebben gebivakeerd is Iris in dr eentje naar Puno vertrokken om daar het meer te bekijken. Dit had ik al eerder gedaan, dus we hadden afgesproken dat ik een paar dagen later zou arriveren. Dus ik 3 dagen later op weg naar Puno, na een ongebruikelijke afscheids-uitgaans-avond te hebben meegemaakt. In puno op het busstation een vrouwtje tegengekomen die wel een hostal voor ons had, als de warme douche het niet zou doen,dan zouden we niet hoeven te betalen. DEAL! Dus ik hobbelend naar het hostal toe. Later kwam Iris ook daarheen en een dikke knuffel was het eerste wat we elkaar gaven, want het was toch wel een beetje eenzaam zo zonder haar. Nog een verwarminkje (is dit een nederlands woord?) gehuurt en Iris is onder een warme douche gaan staan. ´s Ochtends echter was er GEEN warme douche. Dus ik zei tegen Iris: “Ik ga dus écht niet betalen!!!”, want ik vroor half dood en mijn enige hoop was de douche die het dus niet deed. Spullen gepakt en naar de mevrouw gegaan en gezegd dat ik niet betaal voor de kamer. Een heeeele hoop trammeland was het gevolg. Ruzie in de ochtend, niet echt mijn ding. De deur werd afgesloten zodat we er niet uit konden en ik heb nog een tijdje staan tieren tegen deze niet zo vriendelijke mevrouw. Deal is deal toch? Maar omdat we de bus toch wel wilden halen (puno is een saaie stad), heb ik haar een beetje geld gegeven, zodat we niet helemaal gratis zouden verblijven. De deur werd met veel moeite opgedaan en we werden er haast uitgeschopt. Snel de bus naar Copacabana genomen. Daar was het ook al zo ijzig koud. Deze keer een hostal waar ze geen verwarming verhuurden, maar kennelijk zaten we in de beste kamer volgens de vrouw, dus hadden we die ook niet nodig. Leugenaar...
In copacabana een tour naar de isla del sol en isla de luna genomen, koud koud koud. Die ochtend lag het stadje ook onder een mooie witte laag met sneeuw. O wat was ik blij met mijn thermo ondergoed. Hele middag en avond in een warm cafeetje gezeten, dagboek bijgewerkt.
Toen richting La Paz. Om van copacabana naar la paz te gaan moet je trouwens een zeer engig wiebelig bootje in, hopend dat ook de bus de overtocht zal overleven want die ging met zijn eigen wiebelige bootje. In Lapaz zaten we in een hostal waar ze sochtends american pancakes hadden, met dulce de leche en jam. Alles bij de prijs inbegrepen en we mochten zoveel pakken als we wilden. Loving pancakes. We zaten op een gezamelijke kamer voor 4 personen, maar er ontbraken er 2, dus hadden we extra veel ruimte. Een stadswandeling gemaakt (leuke stad!!! Een soort mix tussen Istanbul, Athene en cusco!) en een tour naar Tiwanaku geboekt. ´s Avonds iets gedaan waar Iris en ik niet direct aan hadden gedacht, maar dat ons wel zeer geammusseerd heeft: we zijn naar de film gegaan. Kung fu panda 2 in het spaans! Jottum! En dat was niet sarcastisch, want het was echt jottum :) La paz by night is ook erg leuk.
De volgende dag zaten we dus weer in een andere bus die ons naar een pre-inca opgraving plek zou brengen. Hartstikke tof en ook een goede gids. Heb weer wat dingen bijgeleerd, die ik later gretig in mijn dagboekje heb gekrabbeld. Wel een vermoeiende dag. De dag daarna nog wat gechilld en toen savonds de bus naar Santa Cruz genomen.

In Santa Cruz (op zich geen boeiende stad) zouden we Gerjan ontmoeten. Een mede-studiegenootje. Eerst nog even een wanhopige poging gedaan om te skypen met mijn ouders en mijn oma. Oma begreep er niet veel van en dat ik geen webcam maar wel een microfoon had maaktehet er niet beter op. Wel leuk om jullie gesproken hebben hoor!
Gerjan op de plaza ontmoet en hij was niet heel moeilijk te vinden aangezien het een lange blonde jongen is. Hartstikke leuk om hem te spreken, want hij kon ons santa cruz een beetje wegwijs maken. Een salteña hier gegeten, een marktje daar bezocht. ´s Avonds was er een wedstrijd tussen Bolivia en Costa Rica met de Copa de America. Jawel mensen, ik ben helemaal weg van voetbal hier. Met mijn boliviaans vlaggetje het team aangemoedigd. Helaas heeft het niet veel uitgemaakt, want ze werden ingemaakt. Er was eigenlijk maar weinig te doen in Santa Cruz zelf, dus zijn we de volgende dag op een prive-taxi-tour gegaan naar Samaipata, een prachtig mooi meer (deed me denken aan jurasic park), voor het eerst sinds tijden eens een flink bord groenten gegeten, en ik geloof toen weer teruggekeerd. O wacht ik vergeet de watervallen die we nog net voor het donker hadden bekeken.
Na Santa cruz zijn iris en ik naar Sucre gegaan en gerjan wilde eignelijk naar het noorden, maar er gingen geen bussen dus die is toen naar tarija gegaan. Sucre is echt een leuke stad en we hebben er een heeeeeel leuke tijd beleeft. Zondag kwamen we aan na een vermoeiende busreis. De bussen in bolivia zijn echt van mindere kwaliteit (soms zelfs een beetje eng), de raampjes staan vaak open waardoor je het onwijs koud krijgt en iris is inmiddels ook een hond (verkouden en hoesten als een zotte). Ook zijn er niet genoeg plaatsen in de bus, dus moesten er mensen in het gangpad liggen. Ik had zelf een kindje onder mijn stoel. Wcs zijn niet aanwezig, er wordt om de 4 uur (als je mazzel heb) gestopt om even de blaas te legen. Dit kan ook zo zijn dat je gezamelijk een bosje zoekt om 2 uur snachts. Gezellig. Enfin, we waren dus in sucre aangekomen. Besloten om daar onze chill dag te houden, want we waren wel een beetje kapot van de afgelopen weken. Het was onwijs lekker weer, dus daar met volle teugen van genoten. In het weekend is iedereen echter weg uit sucre, dus eten vinden was wel lastig. Er was niks open. We sliepen 3 nachten in het meest luxe hostal tot nu toe, wegens gebrek aan minder. Maar dat was wel onwijs fijn: een betrouwbare warme douche, elke dag schone handdoeken en last but not least, een HEEERLIJK bed. Dus we zijn weer een beetje uitgerust.
Op maandag waren we haar het dinopark geweest. Er is namelijk een muur vlak bij sucre waar ze ong 5000 (!) dino sporen hadden gevonden. Die muur staat echt verticaal omhoog, dus je ziet echt wel een soort paden die de dinos zijn begaan. Tof joh. En dat park dat was een soort plek waar dan replicas van de dinos stonden die hun voetjes in de muur hadden geplaatst. Bedenk wel even dat ze niet konden klimmen, maar dat het door aardverschuivingen en de platentectoniek allemaal verticaal is gaan staan. Snappen jullie vast wel. Maar goed, die dag ook in mijn korte broek met legging rondgelopen, want het was dus zulk chill weer. Toen hebben we nog een soort kasteel op een legerbasis bezocht (klinkt vaag, is het ook) en daarna nog wat andere dingies in sucre zelf.
Dinsdag was echt een FANTASTISCHE GEWELDIGE UBERTOFFE dag. We hadden een tour geregeld naar verschillende plaatsen hier in de ´buurt´, en omdat ik toch elke keer met mijn knieen zit te kloten, konden we geen trekking van 2 a 3 dagen doen. We hadden een gids gevonden (mauricio) die ons in 1 dag dus de dingen die je normaal in 3 dagen doet te laten zien in 1 dag. We hadden een prive auto met chauffeur (freddy) en mijn god in tijden niet zo veel gelachen. Met zn 4en hebben we er echt een heel leuke dag van gemaakt. Mauricio wist zo ontzettend veel van de planten, de geografie, legendes en nog veel meer. Hij is een soort adhd-er en iris en ik werden er allebei in meegesleept. Maar zij hebben zich kennelijk ook vermaakt, want soms zijn klanten behoorlijk chagrijnig enzo, maar wij zaten de hele tijd te grinnikken en grapjes met ze uit te halen. Eerst een inca pad belopen voor ong 3uur, waarbij Iris nog de plaatselijke flora van dichtbij wilde bekijken. In een boom geklommen die vervolgens afbrak en zij hangend aan de stam om hulp riep. Mauricio is haar van de andere kant af gaan helpen, terwijl we met zn 3tjes in een deuk lagen. Whihihihi!!! Onderweg af en toe wat gegeten, daarna met de auto verschillende dorpjes bezocht. Nog bij een 102 jaar oude vrouw gegeten (mamai), en een krater gezien. Niet een krater zoals jullie nu in jullie hoofd hebben van een vulkaan, maar eentje die waarschijnlijk is ontstaan door de inslag van een meteoriet (?) of aliens en daarna was er een een soor meer daarin. Erg groot en wel leuk. Gave geologie allemaal daar. Kleuren rood, turquise, groen, bruin natuurlijk, zwart.. alles was er in deze omgeving te vinden. Nice nice nice. Mauricio was zijn camera vergeten, dus had ik het kleine cameraatje gegeven voor een dag. Hij heeft dus ook veel fotos van ons kunnen maken. Staan iris en ik tenminste ook eens samen op de foto. Anywho, als laatste waren we met zn 4en naar de terminale baden gegaan. Ik had er ietsjes anders van verwacht (soort zwembad, net als in arequipa), maar het was een warme stroom water dielangs een rivier liep. Dus je had de ene poel met koud water en de andere met warm. De baden die er waren gemaakt met steen, waren ingestort vanwege een lawine aan steen. Dus hebben we een mini poeltje opgezocht, waar we met zn 4en soort van inpasten. Ondergaande zon, peren, bonbons, wijn, goede verhalen en goed gezelschap. Dat is het echte leven. Genieten was het. Toen het donker was, moesetn we weer opzoek naar de auto en zijn we rond 6 uur teruggereden naar sucre. Waar we verwachtte om 11 uur aan te komen. Deden we echter sneller, waren er al om 9 uur. Omdat de jongens erachter waren gekomen dat ik kon autorijden heb ik ook nog even op een hobbel-wiebel-weggetje op een berg gereden. Dat was echt de bom :P oftewel, dat was errrrrug leuk. Ging ook goed. Dus nu kan ik ook een berg op en af met de auto in het donker, terwijl er gigantische gaten in de weg zitten. Dit vinden jullie vast heel leuk om te lezen, ik voel de zorgen hier al. Niks ernstigs gebeurt.
In het hostal hebben we nog een pizza met zn 4en verorbert in de patio en daarna afscheid genomen. Veel nieuwe woorden geleerd die dag :D
De volgende dag zijn we redelijk optijd opgestaan (ik had eerder gewild ivm het kopen van een kaartje voor de bus, maar iris was fel tegen). Dit heeft ons wel de kop gekost, want we konden dus geen kaartjes meer krijgen met de goede maatschappij waarmee we eigenlijk wilden gaan. Dus vannacht zijn we weer in een zielig busje met open ramen naar Tarija gereden.
In sucre zat emma (meisje van de uni) die met travel active daar spaans zit te leren en vrijwilligerswerk gaat doen volgende week. Dus die hebben we geprobeerd te bereiken, maar wegens gebrek aan telefoons was dat wel lastig. Uiteindelijk haar woensdag een uurtje gezien voor de lunch en daarna moesten we dus naar het zielige busje toe.

In Tarija hebben we ook nog een gave tour gedaan met de zwager (een belg) van Mauricio. Donderdagavond zijn we eerst naar de sterren gaan kijken in een planetarium, de enige in geheel bolivia. Deze is soort van bekostigd door de russen en later hebben de jappen ook nog een bepaalde machine gegeven, dus je kunt de politieke voorkeur van bolivia wel voelen. Omdat het volle maan was, konden we helaas niet veel zien, maar saturnus had zich gelukkig nog wel aan ons openbaard. Je zag echt de ringen zitten, maar de tijd om te kijken was kort omdat er zon 30 bolivianen stonden te trappelen om ook een kijkje te nemen. De volgende dag nog een tour met Herbert de belg gedaan; bergbeklimmen en vervolgens abseilen langs de watervallen. OMG dat was echt weer iets waarvan ik niet had gedacht dat dat mogelijk was. Gelukkig was dat het wel. En het was ook niet moeilijk, alleen maar zeer zwaar voor de knietjes en de rechterarm. Er was een stagiere bij die het ook moest leren, maar Iris en ik ownden hem (voor de oudere lezers: we waren flink beter), dus dat was goed voor ons ego. In totaal 3 keer ge-abseild. De tweede was vooral een overwinning voor ons, aangezien we op het laatst een ijzig koud poeltje in moesten duiken om aan de andere kant te komen. We konden ervoor kiezen om via de stenen naar beneden te lopen, maar nadat ik had gezegd dat ik het wilde doen, ging iris ook overstag en hebben we beiden even gegild toen het water onze warme lichamen raakten. Gedeelde leed :) Daarna snel gaan lopen om het niet al te koud te krijgen. Die avond zijn we voor de tweede keer op het enige terrasje van bolivia gaan eten. En omdat we in Tarija waren, DE wijnplaats van bolivia, hebben we er een gezellige avond van gemaakt met allebei een flink glas wijn en een potje kaarten.
De volgende dag beetje rondgedwaald, waarbij we nog even een bezoekje aan herbert hadden gebracht om fotos uit te wisselen. Volgens mij worden wij nu het gezicht van het bedrijfje, aangezien we errug veel fotos hadden gemaakt (zoals men van me verwacht) en savonds de bus naar Tupiza genomen. Even een klein detail over deze bus: er liep een kakkerlak langs mijn hoofd, die ik moedig in een wcpapiertje had gevangen, in een plastic zakje had gedaan en vervolgens hoopte dat er geen gat in het zakje zat.

Nu dus in Tupiza, Iris is met een tour, ik heb een rustdagje genomen. Vooral veel geinternet, zodat ik o.a. mijn ouders kon spreken via skype (geen microfoon, WEL webcam dus) en jullie weer op de hoogte kon houden. Het heeft even geduurd, maar dan heb je ook wel weer wat. Een hoop gelul over mijn geweldige fantastische reis door bolivia!

Toekomsplannen: morgen naar uyuni, dan de zoutvlaktes bekijken. Wegens grote sneeuwstormen kunnen we daar niet door naar chili, dus gaan we waarshcijnlijk via oruro naar chili om vervolgens weer in peru te zitten. Daarna hebben we nog ong 1 maand om de rest van peru te zien.

Als jullie het helemaal hebben volgehouden om alles te lezen, dan krijgen jullie hierbij van mij een virtuele pluim!

Dikke knuffel,